- uciec
- 1. Dusza, życie z kogoś ucieka «ktoś jest umierający»: Uciekające z niej życie skupiło się w oczach, czujnych, chociaż półprzytomnych. Z. Kossak, Przymierze.2. Podłoga ucieka komuś spod nóg «ktoś nie może ustać, chwieje się lub upada»: Gorączkowo kartkował strony, wszystko się zgadzało, każdy akapit, każda linijka tekstu, tylko wydawnictwo nie to. Miał przez chwilę wrażenie, że stoi na czymś nierównym, a podłoga ucieka spod nóg. W. Kowalewski, Powrót.3. Uciec, umknąć oczami, spojrzeniem, wzrokiem (w bok) «szybko, ukradkiem przenieść wzrok na coś innego, aby nie patrzeć komuś w oczy»: Zygmunt bąknął coś niewyraźnie i rzucił na kolegę jakieś błyskawiczne, krótkie spojrzenie, po czym zaraz uciekł oczami w bok. R. Bratny, Kolumbowie. Czarnocki umknął spojrzeniem w bok. Znów poczuł lęk. A. Szczypiorski, Noc.Dusza uciekła komuś w pięty zob. dusza 6.Krew ucieka komuś z twarzy zob. krew 14.Ktoś uciekł jak zmyty zob. zmyć 1.Pociąg, autobus itp. uciekł komuś sprzed nosa zob. nos 15.Praca, robota nie zając, nie ucieknie zob. zając 2.Uciec grabarzowi spod łopaty zob. grabarz.Uciec na koniec, na kraj, na skraj świata zob. świat 9.Uciec pod czyjeś skrzydła zob. skrzydło 9.Uciekać, aż się kurzy zob. kurzyć się 3.Uciekać, gdzie pieprz rośnie zob. rosnąć 4.Uciekać jak szczury z tonącego okrętu zob. szczur 2.Uciekać na łeb na szyję, na złamanie karku zob. łeb 1.Zabili go i uciekł zob. zabić 4.
Słownik frazeologiczny . 2013.